Armoede bij ouderen: het verhaal van twee moeders

Ze ontmoeten elkaar regelmatig aan de koffietafel bij Chez Nous asbl in Brussel. Ainura (72) en Ludmila* (74) drinken dan koffie, praten wat bij en wachten op hun voedselpakket. Beide vrouwen zijn al tientallen jaren in België. Ainura kwam in de jaren 90 uit Centraal-Azië, Ludmila leeft sinds haar jeugd in Brussel. Wat hen bindt is niet enkel migratie, maar vooral de harde realiteit van armoede op leeftijd.

Gevlucht voor geweld

Ainura vluchtte uit haar thuisland, waar religieuze spanningen en geweld haar gezin in gevaar brachten. Haar zoon had dringende medische zorgen nodig, en België bood hoop. “Mijn man was al in Brussel, ik volgde later met mijn kind. Hij had epilepsie en moest behandeld worden.”

Ze werkte hard en voedde haar zoon op. Maar de zorgen en onzekerheden wogen zwaar. “Mijn zoon woont nu in het buitenland. Ik ben gepensioneerd, maar mijn pensioen is klein. Zonder deze voedselhulp zou ik het niet redden.”

Een leven zonder zekerheid

Ludmila is hier al bijna vijftig jaar. Ze werkte jarenlang in de zorgsector en spreekt vlot Frans, Duits en Russisch. Sinds haar man vorig jaar overleed, staat ze er alleen voor. “Mijn kinderen wonen ver weg. Ik heb niemand dichtbij. Ik woon nu in een soort opvanghuis met andere ouderen. Het is veilig, maar het is geen thuis.”

De kosten blijven stijgen, terwijl haar inkomen nauwelijks volstaat. “Gelukkig is er de voedselbank. Hier krijg ik groenten, fruit, melk – soms ook verzorgingsproducten. En wat ik echt fijn vind, is dat ze rekening houden met je geloof of dieet. Dat is zoveel waard.”

Op pensioen en onzichtbaar

Voor Ainura en Ludmila is de voedselbank meer dan een plek van voedselhulp. Ze vinden er verbondenheid. “We praten hier, drinken samen koffie, delen verhalen. Soms wordt er een activiteit georganiseerd, zoals een wandeling of een workshop. Je voelt je niet meer alleen.”

“De meeste mensen begrijpen niet hoe snel het kan gaan,” zegt Ludmila. “Je werkt je hele leven, voedt kinderen op, betaalt belastingen – en toch blijf je soms op het einde achter met bijna niets.”

Ainura knikt. “Veel mensen schamen zich om hulp te vragen. Maar van trots kan je niet eten. Je moet durven over die drempel te stappen.”

Armoede op leeftijd is een realiteit, ook in België. En het treft evengoed mensen die hun hele leven hebben bijgedragen. “We vragen niet veel,” zegt Ludmila. “Maar als je je hele leven hebt gewerkt en je best hebt gedaan, is het echt belangrijk om te kunnen leven met een beetje waardigheid.”

Wil jij mensen zoals Ainura en Ludmila steunen?

->  Schenk een gift aan de Voedselbanken.
->  Word vrijwilliger in jouw buurt.

Jouw bijdrage verandert levens.

* De dames in dit artikel wensen anoniem te blijven. Hun namen zijn pseudoniemen.

terug naar overzicht